Przerwana lekcja muzyki
produkcja: Niemcy, USA (1999)
reżyseria: James Mangold
scenariusz: Anna Hamilton Phelan, James Mangold, Lisa Loomer
"Czy pomyliliście kiedyś jawę ze snem? Albo ukradliście coś choć mięliście pieniądze? Czuliście nostalgię? Myśleliście, że jedziecie, choć pociąg stał na stacji? Może byłam po prostu szalona...
Może to przez te lata sześćdziesiąte... Albo może byłam dziewczyną... zaburzoną."
Słowa głównej bohaterki filmu "Przerwana lekcja muzyki" - 18 Susan najtrafniej obrazują wątpliwości, z jakimi nastolatka zmaga się dzień po dniu. Dziewczyna jest osobą o bardzo złożonej osobowości,
trudności, z jakimi zmaga się w ostatnim czasie, nie pozwalają jej na normalne życie. Nagłe wybuchy agresji, depresja i niepohamowana chęć zadania sobie krzywdy wywołują w jej rodzicach strach o życie córki.
Sama bohaterka nie potrafi określić, gdzie znajduje się granica między tym, co normalne i rzeczywiste, a tym co nienormalne i nierealne. Podjęta przez Susan próba samobójcza przywodzi ją do zaprzyjaźnionego
z rodziną psychiatry, który z obawy o zdrowie pacjentki, zaleca umieszczenie jej w klinice psychiatrycznej. Osiemnastolatka początkowo nie może odnaleźć się w szpitalnej codzienności, z czasem jednak
zaprzyjaźnia się z przebywającymi tam pacjentkami i adaptuje się do nowego otoczenia. Miejsce, w jakim przebywają oraz złożoność psychiki każdej z nich, stopniowo zbliżają je do siebie.
Wkrótce również na plan wyłania się postać Lisy, która przebywa w klinice od ponad 8 lat. Jest to bardzo skomplikowana osoba i początkowo ciężko określić motywy jej postępowania.
Lisa jest bardzo błyskotliwą i inteligentną dziewczyną, której charyzma przyciąga Susan. Nastolatka stopniowo uzależnia się od nowej koleżanki, nie dostrzegając tego, iż jest to manipulantka
o socjopatycznych skłonnościach, która zaburza jej proces zdrowienia. W pewnym momencie następuje gwałtowny zwrot w życiu Susan, jedna z pacjentek, której udało się opuścić klinikę, popełnia
samobójstwo, co zmusza dziewczynę do autorefleksji i spojrzenia na swoje życie z całkowicie innej perspektywy. Susan daje upust swoim emocjom, które od tak dawna dusiła w sobie. Zaczyna się
otwierać na rzeczywistość i dostrzegać zagrożenie, jakie ze sobą niesie postać Lisy. Bohaterka nabiera wglądu w siebie oraz w otaczający ją świat. Postanawia zawalczyć o swoje dalsze życie
i wyciągnąć wnioski z dotychczasowych doświadczeń.
Film ukazuje różnorodność problemów, z jakimi może zmagać się współczesny młody człowiek. Zwraca uwagę na złożoność psychiki ludzkiej oraz na to, jak nierzadko ciężko jest określić, co jest normą,
a co już nie. Kiedy możemy stwierdzić, że coś jest zdrowe, a coś chore i patologiczne? Ponadto przedstawia mnogość problemów, z jakimi zmagają się osoby cierpiące na zaburzenie borderline.
Desperackie poszukiwanie bliskości, uwagi oraz bodźców, które pozwolą poczuć, że się żyje, że przeżywane uczucia są prawdziwe i należą do nich samych. Film zwraca także uwagę na brak akceptacji
i zrozumienia, zarówno ze strony otaczających ich ludzi, jak też ich samych. Przerwana lekcja muzyki nie jest tylko obrazem zaburzonej psychiki człowieka, czy też przedstawieniem życia za murami
szpitala psychiatrycznego. Jest pokazaniem tego, jak bardzo jesteśmy skomplikowani, jak często poświęcamy i tracimy wszystko, by móc odnaleźć siebie i swoje miejsce w świecie, w którym przyszło nam żyć.
Do obejrzenia filmu zachęcam młode osoby, które stoją u progu dorosłego życia, a w szczególności, te z nich, którym trudno jest zrozumieć własne dążenia i przekonania i odnieść je do tych,
które panują w otaczającej ich rzeczywistości.
Autorka recenzji: Katarzyna Mikulska
|
|
|
