Poradnik FAQ dla rodziców

7. Moje dziecko mnie rozczarowuje, niczym szczególnym się nie interesuje, wszystkie zajęcia porzuca po jakimś czasie. Nie radzę sobie z tym.

Rozczarowanie to bardzo trudne uczucie, zwłaszcza dla rodzica, który ma poczucie winy i wstydu, że je czuje. Jednak bardzo często dzieci rozczarowują rodziców.

Zapewne jak każdy rodzic, chciałbyś by twoje dziecko było zdolne, przyjazne, grzeczne, pogodne, uzdolnione, a ono nie spełnia twoich oczekiwań. Za to jest niepewne, hałaśliwe, złośliwe, kłóci się, boi, kłamie, leniwe, nie jest wysportowane.

Chyba większość rodziców chciałoby mieć "udane dziecko", bo wtedy może czuliby się zrealizowani. Rodzice wiedzą, jakie ich dzieci powinny być. Jednak one mogą nie być wcale dobre w tym, co oni chcą. Każde dziecko jest inne, ma swoje dobre, mocne strony i trzeba je wydobyć i rozwijać.

Często bywa tak, że dzieci są zupełnie inne niż rodzice. Nie realizują ich marzeń, pomysłów, mają inne zainteresowania niż oni. Rodzice są zawiedzeni wtedy, bo nieświadomie pragnęli, by dzieci rekompensowały ich różne braki, niepowodzenia, niespełnione marzenia. Próbują budować satysfakcje ze swojego życia na sukcesach dzieci. A to nigdy nie wychodzi dobrze dla nich samych, jak ich dzieci.

To, że twoje dziecko często i chętnie podejmuje różne działania, które mu proponujesz (np. lekcje karate, basenu), a potem szybko z nich rezygnuje, też jest naturalne. Ono po prostu dotyka różnych spraw, szuka i zatrzymuje się na dłużej tylko przy tych, które go zainteresują.

Rozczarowanie dzieckiem można potraktować jako nieumiejętność pogodzenia się z tym, że dziecko jest takie, jakie jest. Towarzyszenie dziecku w rozwoju bez stawiania wymagań i kontrolowania go bywa trudne, ale możliwe.

   - Przede wszystkim próbuj zaakceptować dziecko takie jakie jest, próbuj być zadowolony z dziecka, wyłapuj wszystkie dobre momenty, kiedy ci się podoba, takie jakie jest. Daj mu możliwość rozwijania siebie.

   - Przypomnij sobie, jak czułeś się sam, gdy rodzice, nauczyciele zmuszali cie do wysiłku w sprawach, które cię przerastały, nie interesowały, kiedy odkrywałeś, że nie chcesz tego robić.

   - Pamiętaj, że twoje dziecko od najmłodszych lat kształtuje swój los i nadmierne skupianie się na nim, ukierunkowywanie go może przynieść więcej strat niż pożytku. Gdy dzieci czują się zmuszane do robienia różnych rzeczy, by zaspokoić oczekiwania rodzica, nie daje im to satysfakcji i przyjemności, a tylko rodzi napięcie. Przymus ogranicza i nie sprzyja rozwojowi i ujawnianiu się zdolności.

   - Twoim zadaniem jako rodzica jest cierpliwe towarzyszenie dziecku w stawaniu się tym, kim jest. Gdy ono nauczy się rozpoznawać własne potrzeby, gdy odkryje zainteresowania, ma szanse zrealizować swoje marzenia. Wystarczy, że będziesz organizować mu różne zajęcia, okazje, w których może ono poznać siebie, swoje zalety, mocne strony i ograniczenia. Pozwól swojemu dziecku rozwijać się zgodnie z jego predyspozycjami, otaczaj opieką, czułością i akceptacją.